świat nasz kolorowy

Dwa miesiące i trzy tygodnie.
Jakoś damy radę.

Szczęśliwego Nowego 2018 Roku!

Gust mam wyjątkowo mało wyrafinowany.
Dzięki temu nigdy nie latam głodna.

Rusałka osetnik (Vanessa cardui) oblatywała wszystkie różowe kwiatki na przyulicznym trawniku. Koniczyna łąkowa to bardzo pospolita roślina w mieście, na dodatek szybko odrasta po koszeniu. Jej amatorzy zawsze mają co jeść.

To, czego jest mało, docenia się bardziej.
Nawet nie musi ładnie wyglądać.

Botaniczne budleje w szczycie kwitnienia nie cieszyły się w zeszłym roku zbyt dużym powodzeniem. Więcej motyli dostrzegłam na nich, gdy kwiaty zaczęły już porządnie przekwitać.

Jesień stała za progiem.
A jemu wiosna w głowie.

Na ten zjawiskowy krzew o długich, ukwieconych gałązkach natknęłam się w dolnej części OB w połowie września. Wokół latało mnóstwo owadów - dziesiątki pszczół i trzmieli, kilka pawików, a nawet trzmielówka leśna (Volucella pellucens), którą spotkałam wtedy po raz drugi w życiu:

Nie przepadam za guzikami na nóżce.
Lepsze są te zwyczajne, z dziurkami.

Ta roślina to guzikowiec zachodni (Cephalanthus occidentalis), krzew pochodzący z Ameryki Północnej. Ten, kto go nazwał w ten sposób, musiał mieć bogatą wyobraźnię. Zdjęcia przedstawiają trzy fazy rozwoju kwiatów. A kwiaty guzikowca są znacznie większe od przeciętnego guzika, całkiem ozdobne i bardzo lubiane przez motyle.

Marzy mi się jeden duży kwiatek. Taki naprawdę duży.
Nie trzeba by było co chwilę zmieniać talerza.

Tę rusałkę osetnik (Vanessa cardui), posilającą się na przetaczniku kłosowym, spotkałam niedawno w Ogrodzie Botanicznym.

Bohaterowie mórz też czasem bywają zmęczeni.
Ale nigdy nie spuszczają nosa na kwintę.

Rusałka admirał (Vanessa atalanta) to motyl dość pospolity w mojej okolicy, szczególnie w tym roku. Tego przyłapałam na murku, gdy wygrzewał się w czerwcowym słońcu.

Jesteś piękna. Tak bardzo mi się podobasz. Chyba zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Marzę, by być z Tobą, tylko z Tobą, po kres moich dni!

Ach, proszę, nie odwracaj się tyłem. Nie spodobałem Ci się... Sądzisz, że jestem dla Ciebie za stary, a moje postrzępione skrzydła nie są w stanie unieść mnie w powietrze?

Ale to tylko takie pozory, w rzeczywistości jestem sprawny i w pełni sił. Spójrz, jak świetnie latam!

Kochanie, błagam, nie bądź okrutna... Tylko ten jeden raz, ten mój ostatni raz...

Stałam pod krzewem budlei, dość długo obserwując tę akcję, i tak okropnie było mi żal staruszka. Naprawdę bardzo się starał, a jego wybranka ignorowała go kompletnie. W końcu odleciała w siną dal, a on został, smutny i samotny.
A teraz się zastanawiam... Rzecz działa się w końcu lipca. Nowa generacja pawików przychodzi na świat w połowie tego miesiąca. Niemożliwe, żeby ten zlatany samiec był tak młody. Czyżby pochodził jeszcze z zeszłorocznego pokolenia?!

Kwiaty już prawie przekwitły.
Mimo to chętni się znaleźli.

Niedawno wspominałam o stadzie pawików na parkowych rozchodnikach. To była połowa września. Dwa tygodnie później z kwiatków pozostały tylko smętne resztki - ale i tak dwa motyle się na nich pożywiały. Ten ze zdjęcia wygląda na młodego i świeżego. Ma duże szanse, by przetrwać zimę.

Wymiary: trzy na cztery metry.
Konsumentów: pół tuzina.

Parkowe rozchodniki miały niesłychaną moc przyciągania. Nigdy w życiu nie widziałam tylu pawików (Aglais io) w jednym miejscu. Zleciały się chyba z całej bliższej i dalszej okolicy.
Te niepozorne, bladożółte kwiatki bardzo smakowały także pszczołom: