świat nasz kolorowy

Dziś kończy się pierwsze lato.
Jutro zaczyna się drugie.

Tegoroczna wiosna z pewnością zapisze się w naszej pamięci. Długo już żyję na tym świecie, ale nie przypominam sobie, żeby od kwietnia do czerwca niemal cały czas było tak ciepło i słonecznie. A na zdjęciach: muszka z rodzaju Coenosia, samica lenia marcowego, ryjkowiec z rodzaju Trachyphloeus i omomiłek Cantharis livida.

Mam tu trzy do wyboru: zielony, niebieski i żółty.
Zawsze decyduję się na żółty. Jest najlepszy.

Ta muchówka wielkością i ogólnym wyglądem przypomina komara. Nie ma z nim jednak nic wspólnego. Należy do rodziny Anisopodidae i rodzaju Sylvicola, a jej polska nazwa to pozmrok. Spotkałam ją w ostatnich dniach marca na żółtym pojemniku na śmieci. Przez kilka minut wylizywała jego powierzchnię, zupełnie nie zwracając na mnie uwagi.

Wszyscy sądzili, że już się kończy.
A ona dopiero się zaczyna.

Prognozy na wiele następnych dni nie napawają optymizmem. Dwucyfrowe mrozy i silny wiatr to nie jest to, czego oczekiwalibyśmy po rozpoczynającym się niebawem marcu... Cóż nam w takim razie pozostało, poza wspominaniem dawno minionych ciepłych dni - i nadzieją, że może jeszcze kiedyś powrócą.

Pospolity wygląd nikomu nie przeszkadza.
Ważne jest to, co kryje się w środku.

Jeśli chce się spotkać sporo rozmaitych owadów, najlepiej udać się w rejon, gdzie rośnie dużo krwawnika. Sukces murowany. A na zdjęciach trzy błonkówki, dwie muchówki i pluskwiak. Od góry patrząc: osmyk (który bez pyłkowej posypki wygląda tak), rączyca z rodzaju Solieria, smuklik, ozdobnik lucernowiec, złotolitka i rączyca Eriothrix rufomaculata.

Białe murki są dobre do siedzenia.
Do jedzenia lepsze są czarne.

To była bardzo duża mucha. Tak duża, że w pierwszej chwili wzięłam ją za rączycę. Ale nie, jednak należy do rodziny muchowatych, a jej nazwa to Phaonia valida. Przez ładnych kilka minut krążyła po kamiennym murze ogrodzenia i wylizywała go z wielkim apetytem. Nie mam pojęcia, co na nim było tak smacznego, wyglądał zupełnie zwyczajnie.

Dziś na chwilę zrobiło się biało.
Ale to nie ta biel, którą lubię.

Zdecydowanie wolę białe kwiatki od białego śniegu. Nie tylko ja. A na zdjęciach kuliboda i pluskwiacze dziecko na stokrotkach oraz smuklik na przymiotnie.

Nie, nie, za kogo ty mnie masz.
Najpierw musisz dorosnąć.

Te dwie padlinówki (Lucilia sericata) dostrzegłam na jednym z białych murków. Należą do jednego gatunku, ale samiec jest prawie dwa razy mniejszy od samicy. Zapewne we wcześniejszych etapach rozwoju trafił na wyjątkowo niekorzystne warunki. Czasem widuję padlinówki wyraźnie mniejsze od reszty, ale po raz pierwszy natrafiłam na sytuację, która to zjawisko tak wyraźnie ilustruje.

Był wielki, potężny, wszyscy się go bali.
Teraz już tylko nadaje się na obiad.

Te dwie śmietki z rodzaju Anthomyia zjadają właśnie to, co pozostało z szerszenia.

Bardzo lubię kapustę. Ale zielonego nie tykam.
Te żółte kawałki są zdecydowanie najlepsze.

Mamy w tym roku kolejną inwazję bzygów prążkowanych (Episyrphus balteatus), podobną do tej sprzed 6 lat. Tak jak wtedy, spotykam je na każdym kroku. Żółty wydaje się ulubionym kolorem tego gatunku. Któregoś dnia widziałam aż cztery osobniki, objadające się jednym niewielkim kwiatkiem pępawy. Z trudem się na nim mieściły, ale musiał smakować wyjątkowo, bo wokół rosło dużo więcej takich samych.

Pomarańczowy nie pasuje do mojej karnacji.
Od następnego razu będę robić niebieskie.

Ta granatowa mucha nosi nazwę Protophormia terraenovae i należy do rodziny plujkowatych (Calliphoridae). Najczęściej spotykam ją przy śmietnikach. Tym razem przysiadła na białym murku i wypuszczała kolorowe baloniki.