świat nasz kolorowy

Ładnych kilka sekund siedziała na każdym kwiatku.
Głęboko musiała sięgać.

Porobnice wiosenne (Anthophora plumipes) bardzo nam się rozmnożyły w bliższej i dalszej okolicy. W kwietniu i maju widziałam ich dziesiątki. Przepadają za różowymi kwiatkami, rosnącymi w jednym z osiedlowych ogródków. Taką samą roślinę dostrzegłam też w pobliskim parku. Może ktoś wie, jak się nazywa?

Wszędzie wiele pełnych talerzy.
Apetytu też nie brakuje.

Na letnich kwiatkach można spotkać wiele błonkówek rozmaitych gatunków. Choć niewielkie, przy jedzeniu prezentują się całkiem malowniczo.

Więcej dojarek niż dojonych?
Ta gospodarka musi upaść.

W tym miejscu lasu musiało być trudno o mszyce, skoro aż takie stado mrówek zbiegło się do tej nielicznej garstki.

Dziś nareszcie mym oczom ukazało się słońce.
I nie tylko ono.

Żywa i żwawa osa w końcu listopada? Nie do uwierzenia. A żeby było jeszcze ciekawiej, jest to osa dachowa (Vespula germanica), której nigdy i nigdzie do tej pory nie spotkałam!
Zdjęcie niestety średniej jakości, bo zrobione przez szybę okienną na maksymalnym zoomie. Inaczej się nie dało, osa siedziała zbyt wysoko na murze.

Krok za krokiem wdrapywał się po murze.
Wciąż wyżej i wyżej.
A w jego oczach był smutek.

Ten samiec klecanki pospolitej najwyraźniej nie miał już pomysłu na dalsze życie. Żal mi go było, ale cóż... jesień oznacza jego kres.

Wymiary: trzy na cztery metry.
Konsumentów: pół tuzina.

Parkowe rozchodniki miały niesłychaną moc przyciągania. Nigdy w życiu nie widziałam tylu pawików (Aglais io) w jednym miejscu. Zleciały się chyba z całej bliższej i dalszej okolicy.
Te niepozorne, bladożółte kwiatki bardzo smakowały także pszczołom:

Była sobie mała sosenka. Młoda i śliczna. Rosła w donicy, ustawionej w kącie podwórka. Przez parę lat wszystko szło świetnie. Zakwitała, wypuszczała nowe gałązki, a jej igły były soczyste i pięknie zielone. Sielanka trwała aż do tego roku. Nagle, nie wiadomo skąd, pojawili się amatorzy jej urody i smaku...

Zdjęcia przedstawiają larwy w kolejnych fazach rozwoju, od najmłodszej do najstarszej. Widać, że bardzo się różnią ubarwieniem. Być może należą do rodziny borecznikowatych (Diprionidae), bo to w niej znajduje się najwięcej zjadaczy sosen. Usiłowałam dociec, jaki to gatunek, ale nie udało mi się. Pewne jest tylko jedno - wyrosły z nich uskrzydlone błonkówki, które rozleciały się po okolicy, szukając kolejnych sosen do zjedzenia.
Atak nastąpił dwukrotnie - na wiosnę i w połowie lata. A sosenka wygląda teraz tak:

Na początku jest jajo. Bardzo dużo jaj.
Do ostatniego etapu przejdą nieliczne.

Na krzewie mahonii dostrzegłam dziś taką zmyślną konstrukcję. Jest ona dziełem jednej z ciem. Jej jajeczka są narażone na wiele niebezpieczeństw, więc złożyła ich bardzo dużo, w nadziei, że przynajmniej niektórym uda się przetrwać.
W dolnej części kokonu widać malutkie, ciemne stworzonko. To bleskotka, pasożytnicza błonkówka. Składa właśnie swoje jajeczka na cudzych jajeczkach. Dla tych drugich źle się to skończy.

Dużo, dużo jedzenia.
Ach, jak dużo!

Ta wysoka roślina o wielkich liściach i charakterystycznych kwiatach to najpewniej smotrawa okazała (Telekia speciosa). Rośnie na osiedlu od lat, w cienistym miejscu, tuż nad oczkiem wodnym. Zapewne ktoś kiedyś ją posiał i lokalizacja się spodobała. Za nektarem smotrawy przepadają trzmiele, nietrudno tam któregoś spotkać.

Miałam nadzieję na rusałki.
Ale były tylko trzmiele.

Nigdy dotąd w okolicy nie natknęłam się na jeżówki, jedne z tych kwiatów, za którymi przepadają motyle. Teraz już są, wyrosły w pobliskim parku. Niestety, rusałek jak dotąd nie przyciągnęły, albo po prostu zabrakło mi szczęścia.