świat nasz kolorowy

Nareszcie wyrosło nam trochę zdrowego jedzenia.
Nie ma to jak pyszne, młode, zielone listeczki.

W środku miasta, tuż obok ruchliwego skrzyżowania znajduje się rabatka otoczona wysokimi murkami i w większości porośnięta irgą. Ten niedostępny dla ludzi teren zasiedlają całe stada szczurów. Widywałam je tam już przedtem, ale nigdy nie udało mi się zrobić zdjęć. Tym razem odniosłam sukces. Przez kwadrans obserwowałam liczne osobniki wychodzące z gęstwiny krzewów na niewielką pustą przestrzeń - i objadające się listkami mniszka. Wiedzą, co dobre dla zdrowia.

Jeszcze tylko trzeba przetrwać ten ostatni atak.
I zaczniemy patrzeć przez różowe okulary.

Niestety, Wielkanoc w tym roku przypada zbyt wcześnie. Tydzień później byłoby znacznie lepiej. Ale nie mamy na to wpływu, więc mimo wszystko - Wesołych Świąt!

Białe murki są dobre do siedzenia.
Do jedzenia lepsze są czarne.

To była bardzo duża mucha. Tak duża, że w pierwszej chwili wzięłam ją za rączycę. Ale nie, jednak należy do rodziny muchowatych, a jej nazwa to Phaonia valida. Przez ładnych kilka minut krążyła po kamiennym murze ogrodzenia i wylizywała go z wielkim apetytem. Nie mam pojęcia, co na nim było tak smacznego, wyglądał zupełnie zwyczajnie.

Walka kosztowała wiele sił.
Nie przyniosła efektów.

Od paru lat z uporem starano się zniszczyć pnącza oplatające ogrodzenie na jednym z moich ulubionych chwastowisk. Z jakim skutkiem - widać na tegorocznym zdjęciu. Powojnik pnący (Clematis vitalba) tak się rozszalał, że aż miło było patrzeć.

Tak kończy każdy, kto próbuje polować na moim terenie.
A że to kuzynka? No cóż, jest całkiem miła w smaku.

Duża samica skakuna arlekinowego (Salticus scenicus) złapała sporo mniejszą samicę, również należącą do rodzaju Salticus. A rzecz działa się na ceglanym murku, na którym często spotykam te pająki.

Był taki miły, nawet dał mi prezent.
A teraz muszę to dźwigać.

Po raz pierwszy natknęłam się na samicę darownika przedziwnego (Pisaura mirabilis) z kokonem. Siedziała na liściu juki i wyglądała na zmęczoną swoim ciężkim losem.

Natura obdarzyła mnie wyjątkowo. Paniom podobam się bardzo.
Ale łatwo mi nie jest, wciąż się o to wszystko potykam.

Po raz pierwszy w życiu spotkałam samca skakuna arlekinowego (Salticus scenicus). Jego szczękoczułki i nogogłaszczki są tak przeraźliwie długie, że aż wygląda to karykaturalnie. Ale cóż, takim go natura stworzyła i musi z tym żyć.

W dzieciństwie zmuszali mnie do jedzenia liści.
Na szczęście ten etap życia mam już za sobą.

Ten niewielki motyl to ogończyk śliwowiec (Satyrium pruni) z rodziny modraszkowatych. Zapuszczał trąbkę w kwiatki ligustru i tak był tym zaabsorbowany, że zupełnie nie zwracał na mnie uwagi. Sądząc po idealnym stanie strzępin na skrzydłach, całkiem niedawno wyszedł z poczwarki.

Następnym razem zamówię je przez internet.
Już nie mam siły do tego taszczenia.

Taszczyny pszczele (Philanthus triangulum) spotykam często, ale po raz pierwszy w życiu natknęłam się na samicę dźwigającą pszczołę. Była już mocno zmęczona, dotarcie do norki znajdującej się dwa metry dalej zajęło jej parę minut. Ubezpieczałam ją, bo rzecz działa się na bardzo uczęszczanym chodniku.

Była absolutnie wyjątkowa.
One zawsze takie są.

Wczoraj skończyła się wiosna. Częściowo piękna, częściowo paskudna, a niemal przez cały czas wyjątkowo wietrzna. Dziś mamy pierwszy dzień lata i pozostaję z nadzieją, że okaże się ono przyjaźniejsze, mniej kontrastowe pogodowo, nie za zimne, nie za gorące, po prostu takie w sam raz.