świat nasz kolorowy

Szefowa miała rację, że na dziś wyznaczyła ten kierunek lotu.
Tyle tu wszystkiego dobrego i to w moim ulubionym kolorze!

Ta pszczoła miodna (Apis mellifera) z wielkim zapałem oblatywała liczne kwiaty ostrożnia polnego (Cirsium arvense), wyjątkowo wybujałego na ostatnio odkrytym przeze mnie chwastowisku.

Jest w nich coś takiego urokliwego.
Sama nie wiem co.

Tego samotnego maczka (Papaver rhoeas) spotkałam dziś na trawniku. Takim zwyczajnym, miejskim, stosunkowo często koszonym. Wiatr niemal głowę urywał, ale jakimś cudem udało mi się zrobić zdjęcia.

Byłam przekonana, że okaz okularowy jest okazem wyjątkowym.
A niebawem się okazało, że są ich tu w okolicy pełne trawniki.

W międzyczasie udało mi się oznaczyć tę sympatyczną ciemkę. To Celypha striana, należąca - jak wcześniej przypuszczałam - do rodziny zwójkowatych (Tortricidae). Bardzo pospolita. Nic w tym zresztą dziwnego, rośliny żywicielskie gąsienic można znaleźć wszędzie - to mniszek i babka lancetowata.

Bęblą? Czy gdzieś bęblą? Natężam uszy, nie, nic nie słyszę.
Widać jestem tu tylko jeden, smutny i samotny...

Ten malutki chrząszczyk z rodziny bęblikowatych (Melyridae) bardzo tęsknił za towarzystwem. Ja niestety nie bębliłam w odpowiedniej tonacji.

Kiedyś ktoś mnie spytał, co to za roślina.
Naszukałam się. Dowiedziałam.
I teraz od pierwszego spojrzenia byłam pewna.

Tak wygląda rumian żółty (Anthemis tinctoria). Zupełnie się nie spodziewałam, że znajdę go kiedyś na trawniku w środku miasta.

W dzieciństwie co i rusz spadały mi na głowę. Aaa!
Teraz, jak którąś wypatrzę, to jest wielkie święto. Ooo!

Nie wiedziałam, że są gąsienice lubiące bniec (Melandrium album). Ta należy do rodziny sówkowatych (Noctuidae) i gatunku Hadena bicruris. Znalazłam ją w oryginalnym miejscu, świeżo odkrytym. Jego opis można znaleźć na Chwastowisku.

Ze zdumieniem dowiedziałam się, że już od wczoraj mamy lato.
A skoro tak... owocobranie czas zacząć.

Trudno w to uwierzyć, ale poziomkówka indyjska (Duchesnea indica) jest chwastem. Przynajmniej w mojej okolicy. Zasiedla wszystkie trawniki po kolei i rozprzestrzenia się coraz bardziej. Chętnych na smakowitą czerwień owoców uprzedzam - smakują jak szare mydło.

Wbrew pesymistycznym prognozom, mrozy z przełomu kwietnia i maja nic a nic nie zaszkodziły czereśniom. Przynajmniej tym okolicznym. Drzewka aż uginają się pod ich ciężarem.

I tylko mirabelki wciąż jeszcze zielone. Ale to dopiero początek. Dużo ciepłych dni przed nimi, zdążą dojrzeć.

Działo się to dawno temu, w miłej i ciepłej porze roku. Zwiedzałam z aparatem niewielki trawnik przy ulicy, tuż za granicą osiedla. Cud jakiś sprawił, że nie był koszony od ponad miesiąca i wszelka roślinność wybujała nad wyraz.
Aż trudno uwierzyć, ile stworzeń można znaleźć na obszarze paru metrów kwadratowych. Dwie godziny spędziłam podglądając ich życie, wypatrując szczególnie tych najmniejszych, bez lupy niedostępnych ludzkim oczom. Skoczogonki, wciornastki... te 2-milimetrowce od razu rozpoznaję, ale cóż TO takiego?

Stworzonko było tak maleńkie, że właściwie już poza granicami możliwości sprzętu. Na moich oczach uprzejmie przeprowadziło szybki pokaz:

Po powrocie do domu i obejrzeniu zdjęć stwierdziłam ze zdumieniem, że trafił mi się miniaturowy chrząszczyk z rodziny kusakowatych (Staphylinidae). Znałam dotychczas tylko jego sporo większych kuzynów i nie miałam pojęcia, że kusaki występują też w rozmiarze mini.

Przedzierałam się dziś przez zwały brzydkiego, zimnego śniegu.
A pod powiekami trwał widok małych, niebieskich kwiatuszków.

Jasieniec piaskowy (Jasione montana) gościł tu już w tym sezonie, jednak tylko jako obiekt towarzyszący. A ponieważ jest moją ulubioną polną roślinką, należy mu się osobny wpis.